-இப்படியே அவர்களுடைய உரையாடல் வளர்ந்தது. கார் மர்மலாங்பாலத்தைக் கடந்து சைதாப்பேட்டைக்குள் நுழைந்ததுமே ஒரு டாக்ஸி ஸ்டாண்டில் நிறுத்தச் சொல்லி நிருபர் இறங்கிக் கொண்ட பின் கமலக்கண்ணன் வீடு திரும்பிய போது மணி இரவு பத்துக்கு மேலும் ஆகிவிட்டது. வீட்டில் சமையற்காரனையும், கூர்க்காவையும், பின் கட்டில் தாயையும் தவிர யாரும் இல்லை. ஓர் கால்மணி நேரம் முன் ஹாலில் கிடந்த ஆங்கில மாலைத் தினசரியைப் புரட்டுவதில் கழிந்தது. அப்புறம் இரண்டொருவருக்கு ஃபோன் செய்து மாலையில் காந்திய சமதர்ம சேவா சங்கக் கூட்டத்தில் தாம் பேசிய சிறப்பை விவரித்தார். வேறு சிலருக்கு ஃபோன் செய்து ரேஸ் முடிவுகள் பற்றி ஆர்வமாக விசாரித்தார். அதற்குள் மனைவியும் குழந்தைகளுமாகக் காரில் திரும்பி வந்து இறங்கினார்கள்.

     "என்ன, கூட்டம் பிரமாதமாக்கும்?" - என்று மனைவி கொஞ்சம் கேலி கலந்த குரலிலேயே விசாரித்தாள்.

     "என்னைக் கேட்காதே; நாளைக்குக் காலைத் தமிழ்ப் பேப்பரைப் பார்..." என்று ஜம்பமாகவே பதில் கூறினார் கமலக்கண்ணன். தன்னுடைய முதற் கூட்டத்தையும், சொற்பொழிவையும் பற்றி அவள் இளக்காரமாகப் பேசுவதை உள்ளூர அவரால் பொறுத்துக் கொள்ளவே முடியவில்லை.

     டைனிங் டேபிளில் எல்லாரோடும் உட்கார்ந்து சாப்பிடும் போது திடீரென்று ஏதோ நினைத்துக் கொண்டவர் போல்,

     "நாளைக்குக் கடைவீதிப்பக்கம் போனாத் தேவராஜமுதலி தெருவிலே படக்கடையிலே பெரிய காந்தி படமாப்பார்த்து ஒண்ணு வாங்கிட்டு வந்து முன்னாலே மாட்டிடணும். மறந்துடாதே" என்று சமையற்காரனிடம் உத்தரவு போட்டார் கமலக்கண்ணன்.

     "காந்தி படத்தையா சொல்றீங்க?" - என்று மீண்டும் சந்தேகத்தோடு கேட்டுக் கமலக்கண்ணன் தலையை அசைத்த பின்பே சமையற்காரன் தனக்கு இடப்பட்ட உத்தரவை உறுதி செய்து கொள்ள முடிந்தது. படம் முன் ஹாலின் முகப்பில் நுழைந்தவுடன் எல்லார் கண்களிலும் படக்கூடியதாகவும், பெரியதாகவும் இருக்க வேண்டுமென்று கமலக்கண்ணனே மேலும் விவரித்துக் கூறினார். சமையற்காரன் பயபக்தியோடு கேட்டுக்கொண்டான். அவனுக்கு அந்த வீட்டில் இத்தகைய புரட்சிகள் எல்லாம் திடீர் திடீரென்று நிகழ்வது புதுமையாகவும், விநோதமாகவும் தோன்றியிருக்க வேண்டும்.

     சாப்பாட்டிற்குப்பின் மனைவியோடு அமர்ந்து சிறிது நேரம் செஸ் விளையாடினார். பின்பு அவள் துப்பறியும் நாவல் படிக்கப் போய்விடவே அவர் தீராத தாகத்துடன் தமது பிரத்யேக அறைக்குள் நுழைந்தார். உள்ளே அழகிய சிறிய வட்ட மேஜையின் மேல் எல்லாம் இருந்தன. விதவிதமான வடிவமுடைய கிளாஸ்கள், கலந்து கொள்ள சோடா, மதுபான வகைகள் எல்லாம் இருந்தன. 'பெர்மிட்' சிறிய அளவுக்கானாலும் இத்தகைய ருசிகளில் பஞ்சம் ஏற்படும்படி விடுவதில்லை அவர். குடிக்கிற நேரங்களில் மட்டும் இடையிடையே புகைப்பதற்கு சிகரெட் போதாது அவருக்கு. அப்போது மட்டும் நல்ல காரமான சுருட்டுகள் அல்லது ஸ்பென்சர் ஸிகார்ஸ் வேண்டும் அவருக்கு. இந்தப் பழக்கங்கள் எல்லாம் குடும்பத்தில் பரம்பரை பரம்பரையாக வந்து விட்டவை. சில சந்தர்ப்பங்களில் பெரிய மனிதத் தன்மையை இவற்றாலும் தான் நிரூபித்துக் கொள்ள நேரிடுகிறது. சுகபோகங்களைத் தவிர வேறு எவற்றின் மேலும் அதிகமான பக்தி செலுத்தியிராத ஒரு குடும்பம் அது. அப்படிப்பட்ட போகங்களில் ஒன்றை அடையத் தொடங்கிய பின் இரவும் பகலும் கூடத் தெரியாமல் போய்விடுவது இயல்புதானே?

     மறுநாள் காலை விடிந்ததும்-விடியாததுமாகத் தமிழ்த் தினசரியைத் தேடிப்பிடித்து வாங்கிவரச் சொல்லி அதன் முகத்தில் தான் விழித்தார் கமலக்கண்ணன். அவர் காந்திய சமதர்ம சேவா சங்கத்தில் பேசிய பேச்சு-புகைப்படம் எல்லாம் அதில் வெளிவந்திருந்தன. ஆனால் அவர் நல்ல அர்த்தத்தில் நல்ல வாக்கியத்தில் விளக்கியிருந்த ஒரு கருத்துக்கு 'பெண்கள் வரவர மோசமாகி விட்டார்களே!- பிரமுகர் கமலக்கண்ணன் வருத்தம்' என்று ஒரு தினுசான மஞ்சள் கவர்ச்சியுடன் நாலுகாலம் தலைப்புக் கொடுக்கப்பட்டிருந்தது. முதல் நாள் இரவு காரில் திரும்பும்போது இந்தப் பத்திரிக்கையை நடத்துகிறவர் நீண்ட நாட்களுக்குமுன் கள்ளுக்கடை வைத்திருந்ததாக அந்த நிருபர் கூறியதை நினைவு கூர்ந்தார் கமலக்கண்ணன். கள்ளிலிருந்து பத்திரிக்கை வரை எதை விற்றாலும் வாங்குகிறவர்களைப் போதையூட்டி விற்கும் அந்தத் தொழில் திறனை - அதே அளவு தொழில் திறனுள்ள மற்றொரு வியாபாரி என்ற முறையில் கமலக்கண்ணன் இப்போது மனத்திற்குள் வியந்தார். பத்திரிக்கையை எடுத்துப் போய்த் தான் பேசியிருந்த செய்தியும் புகைப்படமும் அடங்கிய பக்கத்தை மனைவியிடம் காண்பித்தார். அதைப் பார்த்துவிட்டு ஒரு தினுசாகச் சிரித்துக் கொண்டே, 'அடேயப்பா! பெருமை பிடிபடவில்லை'-என்றாள் அவருடைய மனைவி. இதற்குள் அவருடைய வியாபார நண்பர்கள் சிலரிடமிருந்து, 'பத்திரிக்கையில் அவர் பேசிய செய்தியும், படமும் வெளிவந்தது பற்றி' போனிலேயே அன்பான விசாரணைகளும் தொடர்ந்து வரத்தொடங்கி விட்டன. அப்படி விசாரணைகளையும் பாராட்டுக்களையும் கேட்கக் கேட்க இந்தச் சமூகத்துக்கு எல்லாத் துறையிலுமே வேண்டிய அறிவுரைகளையும், உபதேசங்களையும் அளிக்கிற தகுதி முழுவதும் தனக்கு வந்துவிட்டது போல் ஓர் பெருமித உணர்வு கமலக்கண்ணனுக்கு ஏற்படத் தொடங்கிவிட்டது. அந்தப் பெருமை குளிருக்கு இதமாக நெருப்புக் காய்வது போன்ற சுகத்தை அளிப்பதாக இருந்தது.

     வழக்கத்துக்கு விரோதமாக இருந்தாற் போலிருந்து அவருடைய உதடுகள் ஏதோ ஒரு தெரிந்த பாடலைச் சீட்டியடிக்கத் தொடங்கிவிட்டன. சோப்பும், டவலுமாகப் பாத்ரூமிற்குள் நுழையும் விடலை வயதுக் கல்லூரி மாணவனைப் போல் உற்சாகமாக ஏதோ பாட வேண்டும் என்று தோன்றியது அவருக்கு. முதலாளியின் மனநிலையைக் கணிப்பதில் வேலைக்காரர்களை மிஞ்சிய மனோதத்துவ நிபுணர்கள் உலகில் இதுவரை ஏற்பட்டு விடவில்லை என்று தோன்றியது. சமையற்காரன் அவருக்குக் காலை காப்பி கொண்டு வந்து கொடுக்கும் போது காபியை டைனிங்டேபிளில் வைத்துவிட்டுத் தலையைச் சொரிந்து கொண்டே ஏதோ செலவுக்கு ஐம்பது ரூபாய் பணம் வேண்டுமென்று விநயமாகக் கேட்டான்.

     "ஓ! பேஷாக... வாங்கிக் கொள்! நான் சொன்னேனென்று 'அம்மாவிடம்' சொல்லு தருவாள்" என்று அதற்கு இணங்கினார் கமலக்கண்ணன். இங்கே அவர் அம்மா என்றது மனைவியை. தாயாரைக் குறிக்கும் போது பெரிய 'அம்மா' என்று அடைமொழி தருவது வழக்கம். பங்களாவின் உள் கூடத்தில் மூலை அறையில் நீண்ட நாட்களாகப் படுத்த படுக்கையாக இருந்த நடமாட முடியாத-தன் தாயாரைப் பார்ப்பதற்காகப் போன கமலக்கண்ணன் - அன்று தாயிடம் கனிவாக இரண்டு வார்த்தைகள் விசாரித்தார். பார்வை மங்கிய அந்த மூதாட்டியின் மூக்குக்கண்ணாடியைத் தாமே மாட்டி விட்டுத் தமிழ்த் தினசரியில் வந்திருந்த தமது புகைப்படத்தையும், செய்தியையும் காட்டினார்.

     "என்னமோ... அந்த முருகன் புண்ணியத்திலே நீ எவ்வளவோ நல்லாயிருக்கணும். உங்க நயினா வார் ஃபண்டுக்குப் பணம் கொடுத்தப்ப அவரைப்பத்தி பேப்பர்காரன்லாம் இப்படித்தான் நெறைய எளுதினான். அதுக்குப் பெறவு இப்பத்தான் இப்பிடில்லாம் வருது... இதைப் பார்க்க ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு..." என்றாள் அந்த அம்மாள்.

     -அந்தக் குடும்பத்தில் ஆண்கள் என்றுமே அதிகம் பக்தர்களாக இருந்ததில்லை. பெண்கள் ஒவ்வொரு தலை முறையிலும் பக்தி - நியாயம் - பழைய நம்பிக்கைகள் எல்லாவற்றையும் விடாமல் பேணி வந்திருந்தார்கள். இந்த மூதாட்டியும் அப்படித்தான் என்பதைத் தன் வார்த்தைகள் மூலமே விளக்கினாள். அந்த அம்மாளின் கணவர் கமலக்கண்ணனின் தந்தை ஜஸ்டிஸ் கட்சி-நாஸ்திக மனப்பான்மை இரண்டும் அளவாகக் கலந்திருந்தவர். ஆனால் தம் மனைவியை அவரால் கொள்கை மாற்றம் செய்ய முடிந்ததே இல்லை. மாறாக மனைவியால் கடைசி காலத்தில் முதுமையில் கமலக்கண்ணனின் தந்தையும் கொஞ்சம் பக்தராக மாறினார். அந்திம தசையில் ஆஸ்திக விஷயமாகவும் கோயில் கட்டிட நிதிவகையிலும் கொஞ்சம் தாராளமாகவேகூட இருந்தார். கமலக்கண்ணன் தலையெடுத்த காலத்தில் குடும்பத்தில் நிலைமைகள் வளர்ந்து வெற்றி பெற்றுவிட்டன. எனவே புதிய மாறுதல் தேவையுமாயிற்று.

     'அடித்தளக் கல் நாட்டியவர்-பிரபல தொழிலதிபர் திரு. கமலக்கண்ணன் அவர்கள்' - என்று முதல்நாள் மாலை தாமே நாட்டிய சலவைக்கல்லில் பொறித்திருந்த தம்முடைய பெயர் அவருக்கு நினைவு வந்தபோது அந்த மாதிரித் தம் பெயரைக் கல்மேல் எழுதிய அவர்களுக்கு மேலும் ஏதாவது உதவ ஆசைப்பட்டார் அவர். அப்படி உதவலாமா என்பதையும் தாயிடம் கலந்தாலோசித்தார்.

     "ஏற்கெனவே அவங்களுக்கு ஒரு மூவாயிரம் நன்கொடையாகக் கொடுத்திருக்கேன். இப்ப கட்டிட நிதிக்கின்னு தனியாக கேக்கறாங்க... நீ என்னம்மா நினைக்கிறே? இன்னொரு ஐயாயிரம் கொடுத்துடலாமா? 'இன்கம்-டாக்ஸ்' காரன் கொண்டு போறதை இவங்க தான் கொண்டு போகட்டுமே...?"

     "கட்டாயம் கொடுடா கமலு! தருமம் வீண்போவாது! இவ்வளவெல்லாம் பேர் போட்டிருக்கறப்ப நாமளும் பதிலுக்கு ஏதாச்சும் உபகாரம் பண்ணனுமில்லை?" என்றாள் அந்த அம்மாள்.

     "நாளைக்கு இன்னொரு ஐயாயிரத்துக்குச் 'செக்' போட்டு அனுப்பிச்சிடறேன்" என்று தானே முடிவு செய்ததை அம்மாவிடம் இணங்குவது போல் வெளியிட்டார் கமலக்கண்ணன். தாயிடம் பேசிவிட்டு அவர் மறுபடி முன் ஹாலுக்கு வந்தபோது-அவரைக் காண்பதற்கு யாரோ சிலர் காத்திருப்பதாக வேலைக்காரன் வந்து தெரிவித்தான்.

     "யாருன்னு கேட்டுக்கிட்டு வா!" என்று வேலைக்காரனை அனுப்பிவிட்டு உள்ளேயே தயங்கி நின்றார் அவர். யாராயிருந்தாலும் வந்திருப்பவர்களை உடன் பார்க்க வேண்டும் போலவும், உபசரிக்க வேண்டும் போலவும் அப்போதைய மனநிலை இருந்தது. ஆனாலும் யாரென்று தெரிந்து கொள்ள விரும்பினார்.

     வேலைக்காரன் இரண்டு நிமிஷத்தில் திரும்பி வந்து "யாரோ கோவில் ஆளுங்க. ஏதோ கடம்பவனேசுவரர் கோயில் நிதியாம்" - என்று தெரிவித்தான். கமலக்கண்ணன் உடனே பாத்ரூமில் நுழைந்து அவசர அவசரமாக முகம் கழுவி நெற்றியில் விபூதி பூசிக் கொண்டு வெளியே வந்தார்.

     "வாங்க! வாங்க... ஏது இப்படிப் பெரியவங்கள்ளாம் காலங்கார்த்தாலே என்னைத் தேடிக்கிட்டு" என்று வந்திருந்தவர்களைப் புன்முறுவலோடு வரவேற்றார்.

     "ஏதோ இன்னிக்கு கார்த்தாலே உங்க தரிசனம் கிடைக்கணும்னு கடம்பநாதன் கிருபை பண்ணியிருக்கான்..." வந்தவர்களில் முக்கியமானவர் பேச்சைத் தொடங்கினார்.

     "செக் அனுப்பிச்சேனே? கிடைச்சிதா..." என்றார் கமலக்கண்ணன். "கிடைச்சது மட்டுமில்லே! புனருத்தாரண நிதிக்கு முதல் 'செக்' ஐயாயிரத்துக்கு உங்ககிட்டருந்துதான் வந்திருக்கு. மினிஸ்டர் விருத்த கிரீசுவரன் தான் நம்ம நிதிக் குழுவுக்குக் கௌரவத் தலைவர். அவர் கிட்ட உங்க 'செக்' விஷயத்தைச் சொன்னோம். உடனே, "அப்பிடியா! கடம்பநாதன் நம்ப கமலக்கண்ணனை முதல் 'செக்' அனுப்பப் பண்ணியிருக்கான். அவரையே நிதிக்கமிட்டிக்கு வைஸ் பிரஸிடெண்டா இருக்கச் சொல்லிப் பகவானே கிருபை செய்யறான். நான் சொன்னதாகச் சொல்லி அவாளைக் கமிட்டிக்கு வைஸ் பிரஸிடெண்டாக இருக்கச் சொல்லிக் கேளுங்கோ"ன்னுட்டார். நீங்க தட்டிச் சொல்லாம ஒத்துக்கணும். இது எங்க எல்லாருடைய அபிப்பிராயம் மட்டுமில்லை. ஈசுவரகிருபையும் உங்களுக்கு இருக்கு" என்றார்கள் யாவரும்.

     "எனக்கு அத்தனை தகுதி ஏது?" என்றார் விநயமாகக் குழைந்தார் கமலக்கண்ணன்.

     "அப்படியில்லை! இந்த விநயமே ஒரு பெரிய யோக்கியதைதான்" என்றார் வந்தவர்களில் சாதுரியமாகப் பேசத் தெரிந்த ஒருவர். "அதுக்கில்லே! நான் வியாபாரி. பல அலைச்சல் உள்ளவன். நினைச்சா டில்லி, கல்கத்தா, பம்பாய்னு பறந்துடுவேன்..."

     "கண்டிப்பா நீங்க தான் இருக்கணும்னு பகவானே நியமிச்சுட்டார்..."

     "மினிஸ்டர் கூட அபிப்ராயப்படறாராக்கும்"

     "ஆமாம்! அவாளே உங்களுக்கு ஃபோன் பண்ணாலும் பண்ணுவா... நீங்க மறுத்துச் சொல்லப்படாது..."

     "நீங்க இத்தனை பேர் வந்து சொல்றப்ப எப்படி மறுக்கிறது...? மினிஸ்டர் வேறே அபிப்ராயப் படறார்ங்றீங்க..."

     கமலக்கண்ணன் அந்தக் கோயில் புனருத்தாரண நிதிக்கமிட்டிக்கு வைஸ் பிரஸிடெண்டாக இருக்க இணங்கினார். பின்பு மெல்ல, "கமிட்டியிலே வேறே யார் யார்லாம் இருக்கா..?" என்று கேட்டார்.

     "குமரகிரி டெக்ஸ்டைல்ஸ் குப்புசாமி நாயுடு, அம்பாள் ஆட்டோமொபைல்ஸ் கன்னையா செட்டியார், கொச்சின் சா மில்ஸ் குமாரசாமி ஐயர், குபேரா பேங் சேர்மன் கோபால் செட்டியார் எல்லாரும் கமிட்டியிலே இருக்கா...இனிமே 'வைஸ் பிரிஸிடெண்ட்' தான் கமிட்டியையேக் கூட்டணும். 'செகரட்ரி' ஒருத்தர் 'எலெக்ட்' பண்ணனும்." வைஸ் பிரஸிடெண்டாகிய தனக்குக் கீழே இத்தனை இலட்சாதிபதிகளும், தொழிலதிபர்களும், கமிட்டியில் இருப்பதாகக் கேட்டபோது அந்தப் பெருமையை வெளியே காண்பித்துக் கொள்ளாமல்,

     "ஆமாம்! குப்புசாமி நாயுடு அமெரிக்கா போயிருக்கறதாக யாரோ சொன்னாங்களே? வந்துட்டாரா?" என்று விசாரித்தார்.

     "வந்து விடுவார். இந்த வாரம் திரும்பி வரணும்" என்று வந்திருந்தவர்களில் ஒருவர் பதில் கூறினார். உடனே உட்புறம் திரும்பி எல்லாருக்கும் 'காபி' கொண்டு வரச் சொல்லிக் குரல் கொடுத்தார்.

     "எதுக்குங்க; இப்ப தான் காபி குடிச்சிட்டு வரோம்..." என்று வந்திருந்தவர்களும் உபசாரத்துக்காக மறுத்தார்கள். "அப்படிச் சொல்லப்படாது" என்று கமலக்கண்ணனும் உபசாரத்துக்காக வற்புறுத்தினார். கடைசியில் எல்லாரும் காபி குடித்து விட்டேப் புறப்பட்டார்கள். போர்டிகோவரை சென்று வழியனுப்பி விட்டு உள்ளே திரும்பிய பின்பே, 'மினிஸ்டர் விருத்த கிரீஸ்வரனிடமிருந்து டெலிபோன் வந்தாலும் வரும்' என்பதாக அவர்கள் கூறிச்சென்ற நினைவு வந்தது அவருக்கு. அவர் தனக்குப் ஃபோன் பண்ணுகிற வரை காத்திருக்கப் பொறுமை இன்றித்தானே அவருக்குன் ஃபோன் செய்துவிட வேண்டுமென்ற துறுதுறுப்பு உண்டாயிற்று கமலக்கண்ணனுக்கு. டைரக்டரியில் நிறம் மாறிய பக்கத்தில் நம்பரைத் தேடிப்பிடித்து மினிஸ்டருக்கு ஃபோன் செய்தார் கமலக்கண்ணன். முதலில் வேறு யாரோ எடுத்தார்கள். அப்புறம் மந்திரி பேசினார். மந்திரியே மாபெரும் ஆர்வத்தோடும், உற்சாகத்தோடும், "அடடா! நானே உங்களுக்கு டெலிபோன் செய்ய வேண்டுமென்றிருந்தேன். மறந்து போய் விட்டது" என்பதாகப் பேச்சைத் தொடங்குவாரென்று கமலக்கண்ணன் எதிர்பார்த்தார். ஆனால் எல்லாமே முற்றிலும் மாறாக இருந்தது. மந்திரி ஒரு விநாடி தடுமாறி, "கமலக்கண்ணா? எங்கேயிருந்து பேசறீங்க?" என்று கேட்ட பின்பே பேசுவது யாரென்று அடையாளம் கண்டு கொண்டார். அதன்பின் கமலக்கண்ணனே வலுவில், "நம்ம கடம்பவனேசுவரர் கோவில் புனருத்தாரண நிதிக்கு நான் ஐயாயிரம் ரூபாய் கொடுத்திருக்கேன்" என்று ஆரம்பித்த போது, "தெரியுமே அதிலே எனக்கு ரொம்ப மகிழ்ச்சி. உங்களைத்தான் உபதலைவராய்ப் போடணும்னு கூடச் சொல்லி அனுப்பிச்சேனே" என்றும் மினிஸ்டர் கூறிவிடவில்லை. "அப்பிடியா ரொம்ப நல்லது" என்று அந்தத் தகவலையே இப்போது தான் முதல் முறையாக கேட்பவர் போல மந்திரி வியந்தார். வந்திருந்த நிதிக் குழுவினர், தன்னிடம் மந்திரி பெயரை உபயோகித்துக் காரியத்தைச் சாதித்துக் கொண்டு விட்டதை அவர் இப்போது புரிந்து கொண்டார். தனது ஏமாற்றம் மந்திரிக்குத் தெரியாத வகையில் அவரிடம் பேச்சை முடித்துக் கொண்டு டெலிபோனை ரெஸ்ட்டில் வைத்தார் கமலக்கண்ணன். ஒரு வியாபாரி என்ற முறையில் இப்படிப் பெரிய பெயரை உபயோகித்துப் பெரிய காரியத்தைச் சாதித்துக் கொள்வது ஒரு லௌகீக தந்திரம். ஆகையால் 'நிதிக்குழுவினர்' மேல் அவருக்குக் கோபம் வரவில்லை. மாறாக அவர்களது சமயோசிதத்தை அவரும் மனத்திற்குள் பாராட்டவே செய்தார்.

     "என்ன விஷயம்? ஏதோ டெலிபோன்லே பேசிட்டிருந்தீங்களே?" என்று மனைவி விசாரித்தபோது கூட, "ஒண்ணுமில்லே! கடம்பவனேசுவரர் கோவில் புனருத்தாரணக் கமிட்டிக்கு நான் தான் 'வைஸ்பிரஸிடெண்டா' இருக்கணும்னு மினிஸ்டரே வற்புறுத்தினார்" என்று தான் பதில்வந்தது அவரிடமிருந்து. லௌகீகத்தை அதில் தேர்ந்த மற்றவர்களிடமிருந்து கற்றுக்கொள்வதற்கு அவர் எப்போதுமே தயங்கியதில்லை. இப்போதும் அப்படி ஓர் லௌகீகத்தை அவர்கள் இன்று தனக்குக் கற்றுக் கொடுத்து விட்டுப் போனதாக நினைத்துப் பெருமைப்பட்டாரே ஒழிய அவர்கள் தன்னை ஏமாற்றிவிட்டதாக அவர் நினைக்கவே இல்லை. 'நல்ல வியாபாரி ஒரு தடவை தான் ஏமாறும் போது அதிலிருந்து பலரை ஏமாற்றுவதற்கான பலத்தைப் பெறுகிறான்' என்பது கமலக்கண்ணனின் சித்தாந்தம். இந்த சித்தாந்தத்தில் அவருக்கு அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை வந்திருந்தது. இந்த விஷயத்தை வேறு பல நண்பர்களிடம் கூற நேர்ந்தால் கூட இனிமேல், 'மினிஸ்டரே நான் தான் உபதலைவரா இருக்கணும்னு ரொம்ப வற்புறுத்தினார்' என்பதாகச் சொல்வதைத் தவிர வேறு விதமாகச் சொல்ல அவரால் முடியாது. அந்த அளவு பிறர் சாமர்த்தியத்தால் நிரூபணமாகும் உபாயங்களைக்கூடத் தன் சாமர்த்தியத்தால் இடம் விட்டு ஏற்றுக்கொள்ளும் உலகியல் ஞானத்தை அவர் பெரிதும் போற்றி வந்தார். வியாபாரி ஒருவன் சுலபமாக அரசியல் பிரமுகனாக முடிவதற்கும் பள்ளிக்கூட ஆசிரியன் ஒருவன் சுலபமாக அரசியல் வாதியாக முடியாததற்கும் இதுதான் காரணமாக இருக்க வேண்டும் போலிருக்கிறது. நியாயமான திறமை வேறு. திறமையான சாகஸம் வேறு. திறமையான சாகஸம் உள்ளவர்கள் வெற்றி முனையில் உள்ள காலம் இது. ஆகவேதான் கமலக்கண்ணன் கால தேசவர்த்தமானங்களைப் புரிந்து கொள்ளவும் அதன் படி மாறவும், வளையவும் தெரிந்து கொண்டிருந்தார். பணம் இருந்தாலும் அதை ஒரு சாகஸமாக்கிப் புகழ்பெற வழிதெரிய வேண்டுமே? அது தெரியாவிட்டால் என்ன இருந்தும் பயனில்லை. கமலக்கண்ணனுக்குப் புகழடையும் வழிமுறைகளும் புலப்பட்டது. அவருடைய அதிர்ஷ்டம் என்று தான் கூற வேண்டும். ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன் தேசிய உணர்வுக்கும் அவருடைய குடும்பத்துக்கும் சம்பந்தமே இல்லை அப்படி ஒரு சம்பந்தத்தை ஏற்படுத்திக் கொள்ள வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் இன்று அவருக்கு ஏற்பட்டிருந்தது. அதே போல் பக்தி பூஜை, புனஸ்காரத்திற்கு அரசியல் ரீதியாகவும், மனப்பான்மையின்படியும் அந்தக் குடும்பத்து முன் தலைமுறை ஆடவர்களிடம் இடமில்லை. இன்று பலரோடு பழகி ஒட்டிக் கொள்வதற்கு அதுவும் ஒரு தேவை ஆகிவிடவே அவரால் தவிர்க்க முடியவில்லை. சர் பட்டம் பெற்றவர்கள், ஜஸ்டிஸ் கட்சி ஜமீந்தார்கள், வெள்ளைக்கார கவர்னர்கள் தவிர வேறெவருடைய படங்களும் அந்த பங்களாவின் சுவர்களில் முன்பு இடம் பெற்றதே இல்லை. இப்போதோ காந்தி படமும், நேரு படமும், பாரதியார் படமும் இடம் பெறுகிற நிர்ப்பந்தத்தைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. இந்த மாறுதலுக்கு எல்லாம் வளைந்து கொடுத்துத்தான் தம்முடைய உள்ளத்தின் எதிர்கால ஆசைகளை நிறைவேற்றிக்கொள்ள முடியும் என்பதை அவர் தெளிவாக உணர்ந்திருந்தார். பட்டம், பதவி, அதிகாரம் இவற்றையெல்லாம் அடைய ஆசைப்பட்டுத் தவிக்கும் காலங்களில் தன்மானம், தார்மீகக் கோபம் போன்றவற்றைக்கூட விட்டுவிட வேண்டும். அவற்றை எல்லாம் விடாமல் கட்டிக்கொண்டு பிடிவாதம் பிடித்தால் அடைய வேண்டியவற்றை அடைய முடியாமல் கூடப் போகும். அதனால் தான் மந்திரி விருத்தகிரீஸ்வரன் போனில் அப்படிப் பேசியபோது கூட அவரைவிடச் செல்வமுள்ளவராக இருந்தும், அதைத் தாங்கிக் கொண்டார் கமலக்கண்ணன். என்றாவது ஒருநாள் இப்படி மந்திரிகளை எல்லாம் அதிகாரம் செய்யும் இடத்துக்குகூடத் தான் வரமுடியும் என்ற நம்பிக்கை அவருள் இருக்கும் போது இதென்ன பெரிய விஷயம்? இன்று தன்னைத் தெரியாதவர்கள் போல நடிப்பவர்களை எல்லாம் தான் பழிவாங்குவதற்கு ஒரு காலம் வரும் என்ற நம்பிக்கை அவருக்கு இருந்தது. இன்று இவ்வளவு பதவி இறுமாப்புடன் இருக்கும் இதே விருத்தகிரீசுவரன் நாளை உலகத்திற்கும் கமலக்கண்ணனுக்குமே தெரியாதவராகப் போய்விடலாம் 'அடுத்த தேர்தலில் யார் எப்படி ஆவார்கள் என்பதை இப்போது சொல்ல முடியாதல்லவா?' என்று ஆறுதலாக எண்ணினார் கமலக்கண்ணன்.