இந்த ஊழியர்களின் மனப்போக்கைப் புரிந்து கொண்டு கட்சித்தலைவர் - நீண்ட நாட்களாக ஊழியர் கூட்டத்தைக் கூட்டாமலே தள்ளிப்போட்டுக்கொண்டு வந்தார். கடைசியில் ஒருநாள் - ஊழியர்களில் முக்கியமான சிலர் கட்சித் தலைவரை அவருடைய வீட்டிற்கே தேடிக் கொண்டு வந்து விட்டார்கள். தலைவர் அவர்களை நாசூக்காக வரவேற்றார்.

     "வாங்க! என்ன சேதி? கட்சி நிலைமை எப்படி இருக்கு? ஊழியர்கள் மத்தியிலே கட்சியைப் பற்றி என்ன பேசிக்கிறாங்க...?"

     "ஊழியர்கள் மத்தியிலே கட்சியைப்பற்றி இருக்கிற அதிருப்தியைச் சொல்றதுக்காகத்தான் நாங்களே இங்கே தேடி வந்தோங்க. கட்சியிலே மேல் மட்டத்தலே இருக்கிறவங்க ஊழியர்களின் மனச்சாட்சியை மதிக்கிறதே இல்லேன்னு நினைக்கிறாங்க. ஊழியர்கள் கூட்டத்தையே கூட்டி அதிக நாளாச்சுங்க. இந்த நிலைமைக்காக ஊழியர்கள் ரொம்ப வருத்தப்படறாங்க..." என்று ஊழியர்களிடம் இருந்து மறுமொழி வந்ததைக்கேட்டுத் தலைவர் சிறிது நேரம் ஒன்றுமே பேசத் தோன்றாமல் சும்மா இருந்தார். நீண்ட நேரம் அப்படிச் சும்மா இருந்தபின் மெதுவாகப் பதில் பேசத் தொடங்கினார்.

     "ஊழியர்கள் கூட்டத்தைக் கூட்ட வேண்டியது தான். ஆனால் அதைச் செய்யறதுக்கு இப்ப என்ன அவசியம்? ஒரு காரியமுமில்லாமே சும்மாச் சும்மா ஊழியர்கள் கூட்டத்தைக் கூட்டி என்ன காரியத்தைச் சாதிக்கப் போறோம்னு தான் தெரியலே. இப்ப என்ன நடக்காதது நடந்திரிச்சி? எதுக்கு ஊழியர் கூட்டத்தைக் கூட்டுவானேன்?"

     "அதுக்கில்லீங்க! கட்சி நம்பிக்கையைப் பொது மக்கள் அளவிலே பரப்பறதும், பிரச்சாரம் செய்யிறதும் நாங்க தான்! எங்களுக்கே அதிலே நம்பிக்கையில்லாமப் போயிட்டா அப்புறம் நாங்க எப்பிடி மற்றவங்களுக்கு எடுத்துச் சொல்ல முடியும்?"

     "உங்களுக்கு அப்பிடி நம்பிக்கை இல்லாமப் போகும்படியா இப்ப என்ன நடந்திடுச்சு? அதைத்தான் கொஞ்சம் சொல்லுங்களேன்"

     "எவ்வளவோ நடந்திருக்குங்க? இப்பிடி உட்கார்த்தி வச்சுத் தனியே கேட்டா எதுவும் சொல்ல முடியாதுங்க. நின்னு நிதானமா ஊழியர்களைக் கூட்டிப் பேசினா எல்லாமே சொல்லலாம்."

     வேறு வழி இல்லாத காரணத்தால் அடுத்த ஞாயிற்றுக்கிழமையே ஊழியர் கூட்டத்தைக் கூட்டுவதற்கு ஒப்புக் கொண்டார் கட்சித் தலைவர். ஊழியர் கூட்டத்தைக் கூட்டினால் என்னென்ன கேள்விகள் வரும் என்பது அவருக்குத் தெரியாததல்ல. ஆயினும் கூட்டத்தைக் கூட்டுவதற்கு அவர் ஏற்பாடு செய்து சுற்றறிக்கை அனுப்ப வேண்டியது தவிர்க்க முடியாததாயிற்று.

     சுற்றறிக்கையைக் கமலக்கண்ணனும் பார்த்தார். உடனே நகரக் கட்சித் தலைவரை டெலிபோனில் அழைத்து, "என்னய்யா இது? திடீரென்று சொல்லாமல், கொள்ளாமல் ஊழியர் கூட்டத்தைக் கூட்டியிருக்கிறீர்? என்ன சமாச்சாரம் ஏதாவது கலவரம் பண்ணப் போறாங்கன்னா முன் கூட்டியே சொல்லிப்பிடும். நான் கூட்டத்துக்கு வரலை. நான் இருக்கிறது உங்க கட்சிக்குப் பலமே ஒழிய எனக்கு உங்க கட்சியாலே பலம் இல்லே! ஞாபகமிருக்கட்டும்" என்றார் கமலக்கண்ணன்.

     "அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லங்க! நீங்க சும்மா ராஜாவாட்டம் வந்து கூட்டத்திலே உட்காருங்க. நான் பார்த்துக்கறேன். இந்தக் கூட்டமே ஒரு கண் துடைப்புக்காகத்தான் ஏற்பாடு பண்ணியிருக்கேன். நம்ம பசங்க வந்து தொந்தரவு செய்யிறாங்க. ஊழியர் கூட்டம் போட்டு நாளாயிடிச்சாம். கட்சியிலே ஊழியர்களுக்கே நம்பிக்கைக் குறைஞ்சிட்டு வருது-அப்பிடி-இப்படிங்கறாங்க... வெறும் வாயை மெல்றவங்களுக்கு அவல் கிடைச்சாப்ல நான் கூட்டத்தைக் கூட்டமாட்டேன்னு மறுத்தா நிலைமை இன்னும் மோசமாகிவிடும். அதுனாலே தான் கூட்டத்துக்குச் சம்மதிச்சாப்பிலே ஒரு சுற்றறிக்கையை விட்டேன்" என்று கமலக்கண்ணனுக்கு ஃபோனில் மறுமொழி கூறினார் கட்சித் தலைவர்.

     "எப்படியோ பார்த்துச் சமாளிக்கத் தெரிந்து கொள்ளும். என் பத்திரிகையைக் கட்சிக்காகவே கொடுத்திருக்கேன். என் செலவிலே ஊரூராய்க் கட்சிப் பிரச்சாரமும் நடக்குது. என்னை எவனாவது ஊழியர் கூட்டத்திலே குறைசொல்லிப் பேசினா நான் தாங்கமாட்டேன்" என்று மீண்டும் வற்புறுத்திக் கூறிய பின்பே கமலக்கண்ணன் ஃபோனை வைத்தார்.

     பேசி முடித்து ஃபோனை வைத்து விட்டாலும் அவர் மனம் என்னவோ கவலை நிறைந்தே இருந்தது. அந்த வேளையில் பார்த்துச் சமய சந்தர்ப்பம் தெரியாமல் புலவர் வெண்ணெய்க்கண்ணனார் அவரைத் தேடிக்கொண்டு வந்து சேர்ந்தார். கமலக்கண்ணனோ அப்போதிருந்த மனநிலையில் அவர் வந்ததையே கவனிக்காதது போல் இருந்துவிட்டார்.

     புலவர் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் தயங்கியபடியே நின்றார். தான் வந்திருப்பதை அறிவுறுத்துவதற்கு அடையாளமாக இலேசாய்ச் செருமினார். அதற்கும் கமலக்கண்ணன் திரும்பவில்லை. பின்பு சற்றுப் பலமாகவே இருமினார். கமலக்கண்ணன் மெல்ல நிமிர்ந்து திரும்பிப் பார்த்தார். எதிரே நின்ற புலவரை உட்காரச் சொல்ல வேண்டும் என்று தோன்றவில்லை அவருக்கு. சுபாவமாகவே ஒருமுறை-இருமுறை பணிந்து விட்டுக் கொடுக்கிறவனிடம் - எப்போதுமே அப்படி விட்டுக் கொடுக்க வேண்டுமென்று எதிர்பார்ப்பது பணக்காரர்களுக்கு வழக்கமாகிவிடும். விட்டுக் கொடுக்காமல் எப்போதும் பிடிவாதமாக நிமிர்ந்து நிற்கிற தீரனைத்தான் ஒரு சீராக மதிக்க வேண்டுமென்று அவர்கள் பயப்படுவார்கள். ஒருமுறை இருமுறை விட்டுக் கொடுக்கிறவனிடம் அவர்களுக்கே குளிர் போய்விடும். புலவர் அப்படிப் பலமுறை விட்டுக் கொடுத்தே பழகியிருந்ததனால் அவரை மரியாதையாக உட்காரச் சொல்லா விட்டாலும் தவறில்லை என்றே கமலக்கண்ணன் எண்ணினார்.

     "ஐயா...வந்து...வந்து..." என்று புலவர் நின்றபடியே எதையோ பேசத் தொடங்கினார்.

     "வந்தாவது...போயாவது? இப்ப என்ன காரியமா வந்தீங்க..."

     "ஒன்றுமில்லை ஐயா! தங்கள் தந்தையார் நினைவு நாள் இத்திங்கள் பதினாறாம் நாள் வெள்ளிக்கிழமையன்று வருகிறது. யான் செயலாளனாக இருந்து கடமையாற்றும் செங்குட்டுவன் படிப்பகத்தின் சார்பில் அறப்பெருந்தகையும், வள்ளலுமான தங்கள் தந்தையார் நினைவு நாளைச் சீரிய முறையிலே கொண்டாட எண்ணியுள்ளோம்."

     "சரி, அதான் வருமே வழக்கமா..." என்று அசுவாரஸ்யமாக இழுத்தார் கமலக்கண்ணன்.

     வழக்கமாக இப்படி ஒரு கோரிக்கையைப் புலவர் விடுத்தால் உடனே ஒரு புத்தம் புதிய நூறு ரூபாய் நோட்டை உறையிலிட்டுக் காதும் காதும் வைத்தாற்போல் கொடுப்பது கமலக்கண்ணன் இயல்பு. இன்று அந்த இயல்புக்கு மாறான கடுமையோடு அவர் இருக்கவே புலவருக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. மறுபடி எப்படித் தனது குறிப்பைத் தெளிவாகப் புலப்படுத்துவது எனப் புரியாமல் தவித்தார் புலவர். கமலக்கண்ணனோ அப்போது இத்தகைய் கூட்டங்கள், கட்சிகள், மாநாடுகள் ஆகியவற்றையே வெறுக்கும் மனப்பான்மையோடிருந்தார். எனவே புலவர் தன்னிடமே பணம்பெற்றுக் கொண்டு போய்த் தன் தந்தைக்கு நினைவு விழா நடத்துவதையும் அந்தக் கணத்திலே வெறுக்கிற நிலையில் இருந்தார் அவர்.

     ஆனால் ஒரு காலத்தில் இப்படி இரகசியமாகப் பணம்கொடுத்து விழாக்களுக்கு ஏற்பாடு செய்யப் பழக்கப்படுத்தியவரே அவர்தான். புலவருக்கே அந்த வழக்கம் அவரால் தான் பழகியது. இப்போது அவரே மௌனமாக இருந்ததைக் கண்டு புலவருக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. பேசாமல் எதிரே தயங்கி நின்றார். கமலக்கண்ணனோ புலவர் நின்று கொண்டிருப்பதைக் கவனிக்காததுபோல் வேறு காரியங்களில் மூழ்கினார். நீண்ட நேரங்கழித்து அவர் மறுபடி தலைநிமிர்ந்த போது இன்னும் புலவர் நின்று கொண்டிருப்பதைக் கண்டு கோபம் வந்தது அவருக்கு. உடனே ஆத்திரமாகக் கேட்கலானார்.

     "என்ன நிற்கிறீர்? அது தான் நினைவுவிழா நடத்துவதைப்பற்றி எனக்கு ஒன்றும் மறுப்பில்லை என்று சொன்னேனே?"

     "அதற்கில்லை...வந்து...விழாச் செலவுகளுக்கு ஒரு நூறு வெண் பொற்காசுகள் தாங்களே தந்து வரும் வழக்கப்படி..."

     "வழக்கமாவது ஒண்ணாவது? நான் என்ன படியளக்கிறதாகவா எழுதிக் கொடுத்திருக்கேன்? படிப்பகத்தின் சார்பிலே வசூல் செய்து நடத்தினால் என்ன?"

     "அது சரிதான்! ஆனால் இதற்கெல்லாம் எப்படி வசூல் செய்வது?"

     "சரி!சரி! எப்படி முடியுமோ பார்த்துச் செய்யும். இப்ப எனக்கு நிறைய வேலையிருக்கு. பிறகு பேசலாம்" - என்று புலவரைத் துரத்தினார் கமலக்கண்ணன். புலவர் கமலக்கண்ணனை மரியாதையாக ஒதுங்கி நின்று கும்பிட்டு விட்டுப் போய் விட்டார். கமலக்கண்ணன் தனியே கட்சியில் வரவிருக்கும் ஊழியர் கூட்டத்தைப் பற்றிச் சிந்திக்கத் தொடங்கினார். அந்த விநாடியிலிருந்து - ஊழியர் கூட்டம் நடைபெறும் தினமாகிய ஞாயிற்றுக் கிழமை வருகிற வரை ஒவ்வொரு விநாடியும் இதே சிந்தனையிலும் கவலையிலுமாகவே மூழ்கியிருந்தார் அவர். இந்த ஊழியர் கூட்டத்தைக் கூட்டுவதில் தமக்குள்ள அதிருப்தியைக் காட்டுவதன் அடையாளமாகக் கூட்டம் நடைபெறப் போகிற அறிக்கையைத் தமது 'தினக்குரலி'ல் வெளியிடாமலே இருந்து விட்டார்.

     "அறிக்கையைத் 'தினக்குரலில்' எதிர்பார்த்தோம். ஏன் வெளியிடவில்லை?" - என்று கேட்டுக் கடிதங்கள் வந்தன. அவற்றையும் கிழித்துக் குப்பைக் கூடையிலே போடச் செய்தார். அதோ, இதோ என்று ஊழியர்களின் கூட்டம் நடைபெறும் தேதியாகச் சுற்றறிக்கை அனுப்பப்பட்டிருந்த ஞாயிற்றுக் கிழமையும் வந்தது. கூட்டம் காலை பத்து மணிக்கு என்று குறிக்கப்பட்டிருந்தது. ஒன்பது மணி சுமாருக்குக் கட்சித் தலைவரிடமிருந்து கமலக்கண்ணனுக்கு ஒரு அந்தரங்கமான டெலிபோன் செய்தி வந்தது.

     "இன்றைக்கு ஊழியர்கள் கூட்டத்திற்கு நீங்கள் வர வேண்டாம். இங்கு நிலைமை ஒருவிதமாக இருக்கிறது. நானே பார்த்துச் சமாளித்துக் கொள்கிறேன்" - என்றார் கட்சித் தலைவர். கமலக்கண்ணன் இதை அவ்வளவாக இரசிக்கவில்லை. கூட்டத்திற்குத் தானும் போக வேண்டுமென்றே விரும்பினார். பழைய பயம் அவர் மனத்தில் அன்று இல்லை.

     "அதெல்லாம் நீங்கள் ஒன்றும் கவலைப்படாதீர்கள். தனியாக நீங்கள் மட்டுமே இருந்து கேள்விகளுக்குப் பதில் சொல்லிச் சிரமப்படுவதை விட நானும் சேர்ந்து இருப்பது நல்லது. பயல்களுக்கு ஒரு அத்து இருக்கும். சரியாகப் பத்து மணிக்கு - ஐந்து நிமிடம் இருக்கும் போது நான் வந்து விடுகிறேன்" - என்று தானும் வரப்போவதாகவே கூறினார் கமலக்கண்ணன். "சரி! நான் சொல்வதைச் சொல்லிவிட்டேன். அப்புறம் உங்கள் விருப்பம்" - என்று எதிர்ப்புறம் டெலிபோனை வைத்தார் கட்சித்தலைவர். கமலக்கண்ணன் ஊழியர் கூட்டத்திற்கு வருவதே இரசாபாசமாக முடிந்துவிடும் என்று கருதிப் பயந்துதான் அவருக்குக் குறிப்பாக அறிவித்தார் கட்சித் தலைவர். கமலக்கண்ணனோ அதைப் புரிந்து கொள்ளாமல் கூட்டத்திற்குத் தானும் வரப்போவதாக அறிவித்து விட்டார்.

     ஊழியர் கூட்டம் தொடங்கிய போது பரபரப்பாக இருந்தது. கமலக்கண்ணன் உள்ளே நுழைந்த போது விரும்பத்தகாத ஒருவித மௌனம் அங்கே நிலவியது. கட்சித் தலைவர் தான் அவரை வரவேற்று உட்காரச் சொன்னாரே ஒழிய வேறு யாரும் பேசவே இல்லை. 'வாருங்கள்' என்று கூப்பிடவோ, கமலக்கண்ணன் உள்ளே நுழைந்தபோது எழுந்து நின்று மரியாதை செய்யவோ யாருமே தயாராக இல்லை அங்கே.

     "இந்தக் கூட்டம் ஊழியர்களின் மனக்குறைகளை அறிவதற்காகக் கூட்டப்பட்டிருக்கிறது. ஒவ்வொருவரும் கட்சியில் தமக்குள்ள உரிமையைப் பாராட்டித் தாராளமாகப் பேசலாம்" - என்று தலைவர் அறிவித்ததும் ஓர் ஊழியர் ஆத்திரத்தோடு துள்ளி எழுந்தார்.

     "கட்சியில் உறுப்பினர்களைச் சேர்க்கும் போது அடிப்படைக் கொள்கைகளில் நம்பிக்கை இல்லாதவர்கள் கூடச் சேர்க்கப்படுகிறார்கள். 'சினிமா' டிக்கெட் விற்கப்படுவது போல் கட்சி உறுப்பினர் டிக்கெட்டுகளும் விற்கப்படுகின்றனவா? என்பது தெரியவேண்டும்" - எனக் கேட்டார் அந்த ஊழியர். "உறுப்பினர் விண்ணப்பத்தில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கும் கொள்கை ரீதியான தகுதிகள் இல்லாதவர்களைக்கூட உறுப்பினர்களாகச் சேர்த்து வருவதைப் பார்க்கிறோம். இப்படி நிகழ்ச்சிகள் சமீபகாலத்தில் கட்சியில் அதிகமாகி இருக்கின்றன என்று தோன்றுகிறது" என்றார் மற்றொரு உறுப்பினர். கட்சித் தலைவர் மறுமொழி கூற முடியாமல் விழித்தார்.

     "தயவு செய்து ஒரே சமயத்தில் பலபேர் கேள்வி கேட்டால் மறுமொழி சொல்ல முடியாதநிலை ஏற்பட்டுவிடும். கூட்டத்தில் கட்டுப்பாடும் ஒழுங்கும் வேண்டும். ஒவ்வொருவராக கேட்பதே நல்லது" என்று ஒழுங்குப் பிரச்சனையை எடுத்துக் கூறினார் தலைவர். யாரும் அதை இலட்சியம் செய்யவில்லை. "கட்சி படிப்படியாக வசதியுள்ளவர்களுக்கு விற்கப்பட்டுவிட்டதென்பதை இப்போதாவது ஒப்புக் கொள்கிறீர்களா?" என்று கேட்டார் ஒரு ஊழியர்.

     "கட்சியின் மதுவிலக்குக் கொள்கையில் அறவே நம்பிக்கை இல்லாதவர்கள் எப்படிக் கட்சியிலே தீவிர உறுப்பினர்களாக சேர்க்கப்பட்டார்கள் என்பதற்குச் சரியான காரணம் கூறப்படவேண்டும்" - என்று கொதிப்போடு எழுந்து நின்று கேள்வி கேட்டார் ஒரு முதியவர். இந்த நிலைமையைத் தலைவரால் ஒழுங்கு செய்ய முடியாமல் போகவே தாம் எழுந்து நின்று பேசினால் எல்லாரும் அடங்கிவிடுவார்கள் என்று தமக்குத் தாமே ஒரு சக்தி இருப்பதாகக் கற்பித்துக் கொண்ட கமலக்கண்ணன் பேசுவதற்கு எழுந்திருந்தார். அத்தனை எதிர்ப்பும், அத்தனை கேள்விகளும் தனக்காகத்தான் கேட்கப்பட்டன என்பதைக் கூட அவரால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. அவர் எழுந்து நின்றதும் கூட்டத்தில் அனைவர் முகங்களிலும் வெறுப்புத் தாண்டவமாடியது. முதல் வாக்கியத்தை அவர் தொடங்கிய போதே, எங்கோ ஒரு மூலையிலிருந்து யாரோ 'பேசவேண்டாம், போதும்' என்பது போல் கைதட்டுவது கேட்டது. அடுத்த வாக்கியத்தை அவர் தொடங்குவதற்குள் "தயவு செய்து மன்னிக்க வேண்டும்! தாங்கள் கட்சியில் எவ்வளவு காலமாக உறுப்பினர் என்பதை நாங்கள் அறியமாட்டோம். தீவிர உறுப்பினரா? சாதாரண உறுப்பினரா என்பது கூடத் தெரியாது எங்களுக்கு. எந்த முறையில் இன்று இந்தக் கூட்டத்தில் நீங்கள் பேச முன் வந்தீர்கள் என்பதும் தெரியவில்லை?" - என்று எழுந்து கூப்பாடு போட்டான் ஓர் இளம் ஊழியன்.

     கமலக்கண்ணன் இதை எதிர்பார்க்கவில்லை. கனவில் கூட திடீரென்று இப்படி ஒர் கேள்வியையோ, எதிர்ப்பையோ அவர் எதிர்பார்க்கவில்லை. ஆகவே திகைத்துப் போனார். ஒரு வசதியுள்ள பெரிய குடும்பத்து மனிதனைப் பார்த்து ஏழைகள் இப்படி ஆவேசத்தோடு கேள்விகள் கேட்கமுடியும் என்பதையே அவரால் கற்பனை செய்ய இயலவில்லை. அத்தனை ஊழியர்களும் தனக்கும், தன் பண வளத்திற்கும், செல்வாக்கிற்கும், பயந்திருப்பார்கள் என்று நினைத்திருந்த அவரால் சிறிது கூட தாட்சண்யமே இல்லாமல் கூட்டத்தினர் இப்படிக் கேள்விக் கணைகளைத் தொடுத்ததைத் தாங்கவே முடியவில்லை.

     பழக்கத்தின் காரணமாகவும், உடம்பில் ஊறிப்போயிருந்த திமிரின் காரணமகவும் இரைந்த குரலில், "நான்சென்ஸ்" - என்று கத்திவிட்டு அவர் உடனே நாற்காலியில் திரும்பவும் அமர்ந்து விட்டார். அவ்வளவு தான் கூட்டத்திலே ஒரே கூச்சல், குழப்பம்.

     "யாரைப் பார்த்து 'நான்சென்ஸ்' - என்று கூறினீர்கள்? முதலில் அந்த வார்த்தையை வாபஸ் வாங்குங்கள்" என்று எல்லாரும் சேர்ந்து கூப்பாடு போடத் தொடங்கி விட்டார்கள். அதுவரை பேசாமல் உட்கார்ந்திருந்த கட்சித்தலைவர் எழுந்திருந்து, "அன்பர்களே! நமது கட்சி ஒழுக்கத்திற்கும், ஒற்றுமைக்கும் பெயர் பெற்றதாகும். நாம் இப்படிக் காட்டுமிராண்டிகள் போல் பழகுவது நல்லதா என்பதைச் சிந்தித்துப் பாருங்கள்" - என்ற போதும் கூப்பாடு அடங்கவில்லை.

     "யார் காட்டுமிராண்டி போல் பேசினார்கள் என்பதைத் தலைவரே சிந்தித்துப் பார்க்கவேண்டும்" - என்று சிலர் நடுக்கூட்டத்திலேயே எழுந்து நின்று மேடையை நோக்கிக் கத்தினார்கள்.

     "கமலக்கண்ணன் அவர்களைக் கேவலம் வாய்தவறிக் கூறிய இந்த ஒரு வார்த்தைக்காக நாம் வாபஸ் வாங்கச் சொல்லக்கூடாது. கட்சிக்காகவே அவர் பெரும் முதல் போட்டுத் தினசரி ஏடு நடத்தி வருகிறார். அவரால் கட்சி பல வழிகளில் பயனடைகிறது. எனவே கூட்டத்தில் யாரும் அவர் மனம் புண்பட நடந்து கொள்ள வேண்டாமென்று மன்றாடிக் கேட்டுக் கொள்கிறேன்" - என்று தலைவர் முழங்கியபோது-

     "அது தான் கட்சியையே நீங்கள் அவருக்கு விலைபேசி விற்றுவிட்டீர்களே" என்று கூப்பாடு போட்டார்கள் கூட்டத்தில் சிலர். தலைவர் நிலை தர்மசங்கடமாகிவிட்டது. புகழ், பதவி, செல்வாக்கிற்காகச் சேர்ந்த கட்சியில் முதல் முதலாக ஓர் அவமானம் நிறைந்த கடும் எதிர்ப்பை இப்போது தான், சந்தித்தார் கமலக்கண்ணன். கூட்டத்தினரோ, 'நான்சென்ஸ்' என்ற வார்த்தையை வாபஸ் வாங்காமலோ, மன்னிப்புக் கேட்காமலோ, அவரை அங்கிருந்து வெளியேற விடவே தயாராயில்லை.